Indrukwekkend eigenlijk. Het waren de Drie Nationale Herdenkingsdagen en veel weblogs gaan over het moment dat we afschuwelijke berichten hoorden. En dus dringen zich ook bij mij onmiddellijk de beelden op van de plaatsen waar ik was, toen ik Groot Nieuws hoorde.
Zo stond ik in de keuken van mijn studenten-klooster te koken toen een bevriende huismeester de keuken in kwam en vertelde dat Fortuyn doodgeschoten was. Het zal rond half-zeven geweest zijn, want het is pas na het zes-uur journaal gebeurd. In datzelfde klooster maakte ik ruim een half jaar eerder 11-september mee. Ik kwam thuis van een ochtend studeren toen mijn vriendin vertelde dat er een vliegtuig in een gebouw gevlogen was.
In eerste instantie dacht ik: ‘En wat dan nog, er gebeuren wel meer ernstige ongelukken’. De cynicus in mij werd door haar overgehaald toch naar de televisie te kijken. Geschokt heb ik die dag niets anders meer gezien. Ik heb nog de verwarring gevoeld: ‘er was toch maar één vliegtuig in die toren gevlogen?’. De beelden waren zo onwerkelijk, dat het me in eerste instantie niet opviel dat de eerste toren al rookte terwijl er een tweede vliegtuig in de tweede toren stortte. Pas later werd ik me ervan bewust dat ik de dood van vele honderden mensen live op televisie zag.
Naast de bank stond ik te kijken naar de televisiebeelden van het omver gehaalde beeld van Saddam Hussein. Een paar dagen daarvoor zat ik op diezelfde bank toen ik de zwart-groene beelden zag (met nacht-camera gemaakt, vandaar de kleuren) van de eerste inslagen in Baghdad. Ik stond onder de douche toen ik het hoorde van Theo van Gogh. Of eigenlijk lag ik nog in bed, maar toen werd er geen naam bij genoemd. Ik dacht toen iets van ‘Wat een rotgrap ter promotie van zijn nieuwe film’. Helaas bleek het andermans rotgrap te zijn.
Het zijn dit soort herinneringen die de geschiedenis schrijven. Gekleurd als ze zijn, spreken ze van de impact die sommige gebeurtenissen maken, terwijl andere gebeurtenissen even ongemerkt voorbij gaan. Maar de vraag boven dit blog-bericht luidt anders: hoe maakte jij Grote Gebeurtenissen mee? Waar was je toen en wat dacht je? Iedereen heeft wel dit soort herinneringen, niet?
Waar ik was toen ik het nieuws hoorde van de moord op Fortuijn. Geen idee eigenlijk, ik gok dat ik stoned voor de tv aan het hangen was.
9-11: ik zat in een collegezaal toen een geemotioneerde medestudent het nieuws kwam brengen. Na wat kort overleg hebben we besloten het college gewoon voort te zetten, er gaan immers continue mensen op gruwelijke wijze dood en waarom amerikanen wat dat betreft meer aandacht zouden verdienen dan bijvoorbeeld congolezen is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Later op de avond heb ik nog wel even wat tv beelden gezien, maarja na een half uurtje beginnen ze alles nog eens te herhalen, en het nieuws is er dan wel vanaf.
Met Theo van Gogh zat ik gewoon achter de computer, dat is waar ik tegenwoordig zo’n beetje altijd zit als ik belangrijk nieuws tot mij neem. TV of kranten, daar doe ik eigenlijk niet meer aan.