Wat hebben mensen soms een moeite om de consequenties van hun eigen gedrag te overzien. En als ze deze al overzien, dan hebben ze misschien nog wel meer moeite om deze te accepteren. Neem nu Wilders. Wilders vindt, dat hij te sterk ondervraagd is door de landelijk coördinator terrorismebestrijding. Hij is zelf, op uitnodiging van terrorismebestrijder, naar een presentatie gegaan. Die presentatie gaf een beeld van de reacties die op de uitingen van Wilders gegeven zijn. Wilders stelde kort geleden nog, dat moslims in Nederland in ieder geval de helft uit de Koran zouden moeten scheuren. Blijkbaar heeft die uitspraak ophef opgeleverd.

In een kort interview met het NOS-journaal kwam Wilders op mij over als zoekend naar argumenten. Argumenten om te kunnen zeggen hoe erg het allemaal wel niet was. Het allerergste was volgens Wilders dat één van de medewerkers voorstelde aan Wilders om de boodschap anders te verpakken. Nu ben ik persoonlijk van mening dat een politicus dergelijke uitingen gewoon moet kunnen doen (hoewel ik het er sterk mee oneens ben) en keur ik dus op het eerste gezicht de reactie van de medewerker af. Maar dat deed de coördinator terrorismebestrijding ook direct. Wilder vertelt zelf dat de medewerker teruggefloten werd en dat de woorden dus teruggenomen zijn. Naar mijn mening hebben we het dan niet direct over bedreigend of intimiderend.

Kortom: ik vind Wilders en Watje. De manier waarop het ‘gesprek’ tussen Wilders en de terrorismecoördinator verlopen is, is misschien niet geheel gewenst, maar als je sterke uitspraken doet moet je zelf ook ergens tegen kunnen. Maar blijkbaar trekt Wilders zich alle kritiek om hem heen (selectief) sterk aan. Hij absorbeert deze kritiek blijkbaar.

Hij is daarmee eigenlijk geen watje, maar een sponsje.