De Raad van State heeft bepaald, dat de SGP toch haar subsidie over het jaar 2006 toegewezen dient te krijgen. In een eerder proces was door de rechter geboden deze subsidie stop te zetten, aangezien de SGP geen (nieuwe) vrouwen als lid verwelkomt en het tevens aan vrouwen verbiedt bestuursfuncties te vervullen.

Een belangrijk argument voor de Raad van State is dat vrouwen in Nederland voldoende in de gelegenheid zijn om zich bij een politieke partij aan te sluiten waarin zij wel vertegenwoordigende functies kunnen en mogen vervullen. De wettelijke grond waar de Raad van State zich op baseerde ruimte voor deze ‘uitzondering’. Op zich is dat natuurlijk waar, maar toch geeft het me een ietwat ongemakkelijk gevoel.

Want waar ligt nu precies de grens? De SGP mag op grond van haar ideologie / religie / gedachtegoed vrouwen dus weigeren. Maar mag Marianne Thiemen dan vleeseters weigeren? Had Rouvoet enkele weken dan toch beter de homo’s uit zijn partij kunnen weren? En natuurlijk mag Wilders dan ook leden weigeren die (ooit) uit een islamitisch land zijn gekomen. Aks zijn partij het dan voorlopig niet voor heel Nederland kan bereiken, dan toch in ieder geval voor zijn eigen partij: een betere wereld, begin bij jezelf.

Het argument dat Nederlandse vrouwen voldoende gelegenheid hebben om zich bij een partij aan te sluiten die hen wel volwaardige functies biedt, doet me een beetje denken aan de discussie rondom de `weiger-ambtenaren’. Ook daar geldt immers, dat er voor homo’s in ieder geval voldoende gelegenheid moet zijn. En natuurlijk moet dan, als we deze lijn ver doortrekken, ook iedere huisarts verplichten om euthanasie te verrichten, indien zijn patiënt daarom vraagt en aan de voorwaarden voldaan is. En dat lijkt me toch wel wat ver gaan, niet?

Het blijft wringen; een principiële oplossing lijkt er niet te zijn. En misschien moeten we daar ook niet al te hard naar op zoek zijn. We schieten dan wel heel gemakkelijk door in extreme oplossingen. En dat ongemakkelijke gevoel dat de uitspraak van de Raad van State me geeft, misschien moet ik dat maar leren te koesteren. Dat gevoel is misschien wel mijn bewustwording, dat er uitzonderingen in de samenleving bestaan waar ik me niet in kan vinden. Ik vind namelijk dat iedere vrouw in iedere omstandigheid als gelijkwaardig aan de man beschouwd dient te worden. En ik ben dus blij dat vrouwen in de politieke partij waar ik lid van ben inderdaad goed vertegenwoordigd zijn.

Misschien is die uitspraak van de Raad van State (hij zal vast veel stof doen opwaaien) zo gek nog niet. Misschien moesten we maar eens erkennen dat er uitzonderingen bestaan. We moeten ze maar eens gaan koesteren. Niet dat ik het met de uitzondering die de SGP voor vrouwen maakt eens ben, maar omdat ik door hen bewust wordt van wat ik zelf heel belangrijk vind. En die bewustwording kan alleen maar goed zijn, zolang de gevolgen van de uitzondering maar niet al te groot zijn. En wat betreft de SGP-vrouwen (vrijwel een contradictio in terminis): ik nodig ze uit en raad ze vanuit mijn eigen overtuigingen van harte aan om eens op een partij te stemmen die hen wel serieus neemt.

Voldoende keus, zo lijkt me.