Na het ochtendprogramma van de regiobijeenkomst stonden verschillende workshops op het programma. Ik besloot deel te nemen aan “Op de thee bij een kamerlid”. Dus ben ik thee (het was eigenlijk koffie) gaan drinken met Naïma Azough. Het werd een aangenaam gesprek met een klein groepje actieve Groenlinks leden. Uiteenlopende onderwerpen kwamen aan de orde, zowel bestuurlijk als inhoudelijk. Het was volgens mij voor Naïma Azough een aangename verrassing, dat ik aangaf dat werkgroepen juist graag willen dat een beroep op hen gedaan wordt vanuit de tweede kamer-fractie. Dit omdat de tweede kamer-fractie zich soms juist wat overvraagd voelt.

Slechts een deel van het gesprek ging over strategie, maar naar mijn mening was dat wel een belangrijk onderwerp. Het ging namelijk over machtspolitiek. De vraag werd snel gesteld of Groenlinks zich niet in grotere mate strategisch moet opstellen. In mijn bericht over het ochtendprogramma schreef ik al, dat ik daar bepaald niet een voorstander van ben. Er werd nu bijvoorbeeld gesteld dat we, tegen beter weten in, aan de coalitieonderhandelingen deel hadden moeten nemen. We hadden dit moeten doen, vond iemand, om vervolgens met veel bombarie weg te lopen terwijl we riepen dat het toekomstige kabinet te weinig aan het milieu dacht. Dit alles moest bereikt worden door idioot hoge eisen rondom milieu te stellen. Inderdaad denk ik dat je hiermee veel aandacht van de media krijgt (hoewel: als Groenlinks roept dat er meer aan milieu gedaan moet worden, is dat ook niet al te nieuw of opvallend). Naar mijn mening staat echter ook direct je geloofwaardigheid ter discussie.

Om een voorbeeld te geven van een partij die heel erg goed is in het krijgen van media-aandacht: de SP. Ik heb tijdens de discussie twee voorbeelden gegeven over het optreden van de SP, dat aandacht van de media gekregen heeft. In beide gevallen ben ik van mening dat het de geloofwaardigheid van de politiek en van de eigen partij – op de lange termijn – alleen maar schadelijk is.

Het Netwerk Chronisch zieken & Gehandicapten, waar ik voorzitter van ben, was twee weken geleden aanwezig bij een manifestatie over de rolstoel toegankelijkheid van het openbaar vervoer in het algemeen en de NS in het bijzonder. Agnes Kant was daar aanwezig namens de SP. Gewapend met bandrecorder om de ‘geluiden’ van mensen op te nemen en met een hoop bombarie was ze aanwezig. Veel aandacht leverde dat inderdaad op. Toen er vervolgens overlegd werd tussen NS-directie en de overige aanwezigen waren het slechts de belangenverenigingen die zich lieten horen en die met zeer constructieve, vaak eenvoudig te bereiken voorstellen kwamen. Agnes Kant hield haar mond gedurende de gehele sessie! Zo krijg je dus veel aandacht, maar los je de problemen niet op.

Het tweede voorbeeld over de SP gaat over de deelname aan coalities op provinciaal niveau. Of beter gezegd: de afwezigheid van hun deelname. De SP boekte een aanmerkelijke zegen in (bijna) alle provincies maar iedere coalitie-overleg faalde vanuit het SP-perspectief. Inmiddels is uit verschillende richtingen te horen dat de SP de onderhandelingen, die vaak al ver gevorderd waren, op kleine punten afgebroken hebben. Het lijkt er dus op, zo is mijn mening, dat de SP graag de underdog-positie blijft behouden. Dan kunnen ze blijven roepen dat “ze ons niet willen”. En ze kunnen het vol blijven houden om vele volstrekt onhaalbare plannen te lanceren en om plannen te lanceren die en er vervolgens weinig mee te doen. Ze zullen dit doen zolang ze niet overduidelijk de grootste partij zijn. Het gaat hen simpel om de macht. Machtspolitiek dus.