Het houdt me nog steeds bezig, die Donorshow. In Nederland was het al heel wat, maar het blijkt in Amerika heel gewoon te zijn. Daar zijn tal van mensen met foto’s en persoonlijke levensverhalen dagelijks aan het dingen naar de gunst (lees: het orgaan) van toeschouwers!

Niet op televisie, maar op www.matchingdonors.com. Ruim 4000 potentiële donoren hebben op die site al een account, evenals 230 patiënten die een orgaan zoeken. Inmiddels zijn er al meer dan 40 ‘matches’ gemaakt. Foto’s van elkaar omarmende donor en ontvanger sieren de site.

Als het spelelement van de Grote Donorshow voor Nederlanders inderdaad zo verwerpelijk is, dan denken de Amerikanen daar blijkbaar anders over. Ik vind het prima hoor, daar aan de andere kant van de wereldbol. Maar misschien kunnen we concurreren met dit idee. Ik zit te denken aan ‘Dancing on Kidney’s’. We zoeken een paar donornieren (andere organen mag natuurlijk ook) en laten deze invriezen in een kunstschaats-hal. De patiënt die er de mooiste figuren op schaatst en de hoogste sprongen overheen maakt, krijgt uiteindelijk, na veel sms-gestem natuurlijk, de ingevroren nier.

Mooi plan toch? Zal vast weer goede kijkcijfers krijgen. Of moeten we af van het cynisme, af van de show? Het is toch jammer, dat een show als BNN of een site als matchingdonors.com nodig zijn om voldoende bewustzijn te creeëren. Dat ongemakkelijke gevoel dat me bekroop voorafgaand aan de Donorshow en als ik de profielen van de patiënten op matchingdonors.com bekijk: is dat dan een schuldig besef dat er simpelweg te weinig gebeurt voor mensen die er lichamelijk zo slechts aan toe zijn?