Vandaag is de dag van de arbeid. Oorspronkelijk een lentefeest, staat 1 mei tegenwoordig, internationaal, in het teken van de maatschappelijke positie van de ‘arbeider’. In een tijd waarin aandacht voor die positie kwam, onder andere door de invoering van de acht-urige werkdag, stond deze dag in het teken van solidariteit. Ook nu is dat nog zo, hoewel de aandacht verschoven is naar een internationaal perspectief.

Toch heeft deze dag niet altijd met solidariteit te maken gehad. Zo riep Hitler 1 mei uit tot “Feestdag van de nationale arbeid”. Iedereen die niet bij de natie hoorde hoorde, werd blijkbaar buitengesloten. Dit roept natuurlijk de vraag op, waar de solidariteit met arbeiders begint en waar deze eindigt.

Ook de SP zegt op te komen voor de belangen van de arbeiders. De SP was echter ook de partij wiens geluid klonk als “eigen arbeiders eerst“. Dit was alweer heel wat jaar geleden, maar toen veel recenter besloten werd om Polen vanuit bepaalde beroepsgroepen tot Nederland toe te laten, stelde de SP kritische vragen. Deze vragen gingen over de gevolgen van de komst voor de Polen voor ‘onze‘ arbeiders.

Vandaag is dus de dag van de arbeid, een dag die de SP zich graag toe zal eigenen. Maar, vandaag is ook de dag dat de wetgeving rondom Polen in Nederland versoepeld wordt. Vanaf vandaag mag iedere Pool, mocht zij of hij dat willen, deelnemen aan onze economie. Ik ben benieuwd wat de SP hiermee zal doen. Is ze nog steeds bang voor de gevolgen voor ‘onze’ arbeiders, of behoren de Polen daar vanaf vandaag ook toe? Volgens mij een waar dilemma voor een conservatieve partij als de SP. Als je blijft redeneren vanuit bestaande machtsverhoudingen, dan kom je in veranderende tijden vanzelf voor problemen. De SP, met haar nobele streven, is niet met de tijd meegegaan. Ze sluit mensen buiten, omdat ze geen goed antwoord heeft op de vraag met wie ze solidair willen zijn, en met wie niet.